يك شبي مجنون نمازش را شكست بــي وضــــو در كوچـــه ليلا نشســـت                                                     عشق آن شب مست مستش كرده بود                                                     فــــارغ از جـــام الــستــش كــــرده بــــود ســجـده اي زد بـــر لــــب درگــاه او پــــُر ز لـــيلــا شـــــد دل پـــــر آه او                                                     گـــفت يا رب از چه خوارم كرده اي                                                     بــــر صليب عـــشق دارم كرده اي جـــــام ليلا را به دسـتـم داده اي وندر اين بازي شــكستم داده اي                                                     نشتر عشقش به جانم مي زني                                                     دردم از ليـلاســـــت آنم مي زني خسته ام زين عشق، دل خونم نكن من كـــه مجنونم تو مــــجنونم نــكن                                                     مــــرد ايــــن بـــازيــچـه ديگر نيستم                                                     اين تو و لـــيلاي تو... مــــن نيستم گــــفت اي ديــوانه لــيلايــــــت منم در رگ پنهان و پـــيــدايـــت منـــــم                                                     ســــالها بــــا جــــور ليلا ســـاختي                                                     من كنارت بـــــودم و نـــشناخـــتي عــشق لــــيلا در دلـــت انـــداختم صد قمــــار عشق يكجا بـــاخـــتم                                                     كـــــردمـــت آواره صــــحرا نـــــشد                                                     گفتم عاقل مي شوي اما نــشد سوختم در حسرت يك يـا ربــت غير ليلا بــــــر نــــيــامد از لــبت                                                      روز و شب او را صـــدا كردي ولي                                                      ديدم امشب با مـني گفتم بلي مطمئن بودم به من سر مي زني در حــــــريم خانه ام در مي زني                                                     حــــال اين ليلا كه خوارت كرده بود                                                     درس عشقش بي قرارت كرده بود مرد راهش بـــاش تا شاهت كنم صد چو ليلا كشته در راهت كنم

نظرات شما عزیزان:

رها

ساعت17:31---27 دی 1390

[وب سایت]

باغ ما شايد ، قوسي از دايره سبز سعادت بود.
ميوه كال خدا را آن روز ، مي جويدم در خواب‌.
آب بي فلسفه مي خوردم‌.
توت بي دانش مي چيدم‌.
تا اناري تركي برميداشت‌، دست فواره خواهش مي شد.
تا چلويي مي خواند، سينه از ذوق شنيدن مي سوخت‌.
گاه تنهايي‌، صورتش را به پس پنجره مي چسبانيد.
شوق مي آمد، دست در گردن حس مي انداخت‌.

alireza

ساعت17:21---27 دی 1390

[وب سایت]

سلام
سلام به همه عاشقانه ها
همهتون رو می بوسم از راه دور
به نمایشگاه منم سربزن دوست دارم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: