يك شبي مجنون نمازش را شكست بــي وضــــو در كوچـــه ليلا نشســـت                                                     عشق آن شب مست مستش كرده بود                                                     فــــارغ از جـــام الــستــش كــــرده بــــود ســجـده اي زد بـــر لــــب درگــاه او پــــُر ز لـــيلــا شـــــد دل پـــــر آه او                                                     گـــفت يا رب از چه خوارم كرده اي                                                     بــــر صليب عـــشق دارم كرده اي جـــــام ليلا را به دسـتـم داده اي وندر اين بازي شــكستم داده اي                                                     نشتر عشقش به جانم مي زني                                                     دردم از ليـلاســـــت آنم مي زني خسته ام زين عشق، دل خونم نكن من كـــه مجنونم تو مــــجنونم نــكن                                                     مــــرد ايــــن بـــازيــچـه ديگر نيستم                                                     اين تو و لـــيلاي تو... مــــن نيستم گــــفت اي ديــوانه لــيلايــــــت منم در رگ پنهان و پـــيــدايـــت منـــــم                                                     ســــالها بــــا جــــور ليلا ســـاختي                                                     من كنارت بـــــودم و نـــشناخـــتي عــشق لــــيلا در دلـــت انـــداختم صد قمــــار عشق يكجا بـــاخـــتم                                                     كـــــردمـــت آواره صــــحرا نـــــشد                                                     گفتم عاقل مي شوي اما نــشد سوختم در حسرت يك يـا ربــت غير ليلا بــــــر نــــيــامد از لــبت                                                      روز و شب او را صـــدا كردي ولي                                                      ديدم امشب با مـني گفتم بلي مطمئن بودم به من سر مي زني در حــــــريم خانه ام در مي زني                                                     حــــال اين ليلا كه خوارت كرده بود                                                     درس عشقش بي قرارت كرده بود مرد راهش بـــاش تا شاهت كنم صد چو ليلا كشته در راهت كنم

این چه عشقی است که در دل دارم من از این عشق چه حاصل دارم می گیریزی زمن و در طلبت بازهم کوشش باطل دارم

انتهای همه ی جاده ها به چشمان من می رسند که مسافت انتظار را بی پروا پیموده ام "زمین"چقدر مهربان است وقتی که بر آن قدم می گذاری و"آسمان"آبی ترین نقطه دنیاست وقتی که تو به آن نگاه می کنی ای مسافر شبهای تنهایی اگر دلت هوای خانه ی ابری ام کرد نشانی آن را از ستاره ها بپرس... که همه ی شب را تا سحر بیدارم......

روزگار اما وفا با ما نداشت*طاقت خوشبختي ما را نداشت*پيش پاي عشق ما سنگي گذاشت*بي گمان از مرگ ما پروا نداشت*آخر اين قصه هجران بود و بس*حسرت و رنج فراوان بود و بس...

ای کاش پنجره صدامان بکند ، بی پایه ترین شرم رهامان بکند ، می ترسم از اینکه هر دو عاشق باشیم ، آنوقت سکوتمان جدامان بکند .

بی تو دنیا رنگی ندارد ، خنده با من انسی ندارد ، بی تو هر قد شعری سرودم ، واژه واژه معنا ندارد ، بی تو یعنی یک آه خاموش ، سهم عشقم سعدی ندارد ، بی تو یعنی یک روز بی تاب ، از فراقت پایان ندارد ، بی تو طیف تاریخ عمرم ، یک خیال و رویا ندارد ، ابرهای قلب شکستم ، جز بیابان دریا ندارد ، کاش می شد بودی کنارم ، گرچه آهم سودی ندارد ، بوسه می دادی نغمه ام را ، چون که شعرم نائی ندارد .

باران....

باز باران ٬ با ترانه میخورد بر بام خانه.... خانه ام کو ؟ خانه ات کو؟ آن دل دیوانه ات کو؟..... روزهای کودکی کو؟ فصل خوب سادگی کو؟.... یادت آید روز باران ، گردش یک روز دیرین؟... پس چه شد دیگر ٬کجا رفت؟ خاطرات خوب و رنگین.... در پس آن کوی بن بست، در دل تو٬ آرزو هست؟ ....کودک خوشحال دیروز، غرق در غمهای امروز ...یاد باران رفته از یاد ، آرزوها رفته بر باد ....باز باران٬ باز باران میخورد بر بام خانه ...بی ترانه ٬ بی بهانه شایدم٬ گم کرده خانه هنوز هم وقتی باران می آید ....تنم را به قطرات باران می سپارم .....می گویند باران رساناست.... شاید دستهای من را هم به دستهای تو برساند